Okulumuz 2009 mezunu Eyüp Can BALABAN ın yazısını sizlere sunuyorum.Teşekkür ediyoruz Eyüp. Duygularını paylaşıyoruz. Eyüp Can (  http://www.radyoglobal.com/ )Radyo Global de Salı Perşembe ve Cuma geceleri sunuculuk yapıyor. (Sevgili Eyüp yayın saatlerini bu duyuruya yorum olarak eklersen seviniriz.) )

    'Sesimi duyan var mı?' Bu cümle ile hafızalarda yer edindi o acı günler. Bu ses yankılandı tüm Türkiye'nin kulaklarında. Sesimi duyan var mı? Gecenin bir vakti yataklarındaydı birçok kişi. Nereden bilebilirlerdi ki belki de o yatakta son yatışlarıydı. Ebediyete yatışlarıydı. Belki de ufacık bir delikten kulaklarına gelen sesi işitip de kendi sesini duyuramayışlarının sonunda ölümü yaşayacaklardı. Sesimi duyan var mı? Vardı... Üzerine demirinden, çimentosundan çalınarak yapılmış bir apartman çökmüş olsa da o sesi duyan vardı. Ancak duymak değildi oradaki maharet. Ona karşılık verebilmekti. Kim bilir gözleri açık gitti belki bir çoğu. Gözleri kadar kulakları da dudakları da... Ama duyuramadılar işte seslerini. Sesimi duyan var mı? Tam o sırada bir bebek ağlaması duyuldu. Kaldırdılar koca koca duvarları. Altından daha kundağında bir bebek çıktı. Herkes sevindi. Mutluluktan ağladılar. Onca hayatını kaybeden yurttaşlara karşın bir bebeğin kurtulmasına ağladılar. Sonra fark ettiler ki mutluluktan değildi gözyaşları. Gidenlerin ardındandı. Uykusunda ölüme yakalananların ardından. Sesini bir türlü duyuramayanların ardından. Ölenler kadar kurtulanlara da ağladı Türkiye o gece. Aslında her kurtulan canından bir parça bırakmıştı beton kütlelerinin altında. Kimi ailesinden birini kaybetmişti, kimi akrabasını... Ona ağlıyorlardı. Kimi de yan dairesine yeni taşınan, daha oturup çay kahve içmediği komşusunu kaybetmişti. Ona da ağlıyordu. Kendi evini, barkını, yuvasını yitirmişti. Ona da ağlıyordu. Emekli ikramiyesi ile almıştı Mehmet Amca evini. Ona da ağlıyordu. Feride Teyze can dostu köpeği ile yaşıyordu evde. O gece o kadar çok havlamıştı ki ufak odaya kitlemişti onu. Feride Teyze de can dostu için ağlıyordu. Kitlemeseydim onu o ufacık odaya belki o da kurtulacaktı diye ağlıyordu. Sesimi duyan var mı? İçeriden bir ses geliyordu. Sanki birisi kalorifer borusuna vuruyordu hafif hafif. Çınnnn... Çınnn.... Sonra o seste kayboluyordu yavaş yavaş. Yukarıdakilerin hepsi bir yandan kaldırıyordu beton blokları. Aşağıdaki liseyi yeni bitirmiş müstakbel üniversiteli bir genç. Gücünün son raddesinde eline geçirdiği ufacık bir beton parçası ile vuruyor demire. Ses çıksın diyor sadece. Boğazı tıkalı. Toz toprak doldurmuş tüm boğazını. O anda annesine gündüz bağırdığı geliyor aklına. 'Odamın tozunu niye almadın anne?' Pişmanlığını yaşıyor onun. Ölmekten değil belki ama annesinin kalbini kırmış olarak ölmekten korkuyor. Derken çıkartıyorlar onu. Onunla birlikte annesini de. 'Affet beni anne!' diyor için için. 'Ne olur ölme anne' diyor. Sesimi duyan var mı? Her beton yığının üzerinden aynı ses yükseliyor göklere. Aynı ses dağlıyor tüm Türkiye'nin yüreğini. Ve aynı ses yankılanıyor yıllar sonra, tam 14 yıl sonra insanların kulaklarında... SESİMİ DUYAN VAR MI?Belki bizler duyamadık o zaman seslerinizi ama eminim ki şu anda bizim sesimizi duyan birileri var. Yukarılarda bir yerlerde...

      Tekrar soruyorum size: SESİMİ DUYAN VAR MI?

                                     Eyüp Can BALABAN  ( 2009)