GÜLMEYEN YÜZ (Hacımirzaoğlu) 
Gökçeada öğretmen okuluna başlarken o hocadan o kadar bahsediliyordu ki.. Kim bu Beden hocası diye merak etmeye başladım.
Gülmeyen yüz, asık surat, çatık kaşlı, esmer benizli, sert ve kızgın bakışlı, disiplinli bir hoca.Bu okulda okuyupta onun dayağını yemeyen yokmuş.Dayak da ne dayak hani.Sıradan bir dayak olsa neyse.Hayatında yemediğimiz dayak cinsinden. Allah ne verdiyse. Tokat ,tekme, yumruk,aparkat, kafa,surat, mide, popo ..nereye denk gelirse. Ağız burun kan revan içinde, çarşamba pazarına dönünceye kadar..Hiç güldüğünü gören olmamış. Ona gülmek, ya yasak ya da yakışmıyor herhalde.
Anlatılanları dinlerken şaşkınlıkla -Gerçekten doğrumu bunlar ? dedim mi.Daha bunlar ne ki? görürsün sen ..? deyip alaylı alaylı yüzüme bakıyorlardı
İlk gördüğümde tüylerim diken diken oldu. Korkudan elim ayağım titredi. Beden derslerimizde mümessilin dikkat komutuyla tekmil vaziyete geçişimiz.Ardından izmir li İsmail in - 4-F sınıfı şu kadar eksik şu kadar mevcutla dersinize hazırdır hocam. Teşekkür ederim geç yerine. -Merhaba arkadaşlar. Sağol Nasılsınız? sağol.Sizde sağolun.Biz ısınma hareketleri için tur atmaya başlarken,hocamız derse gelmeyenlerin mazeretlerini değerlendirirdi. Mazereti kabul görmeyen ya da o günkü derse eşofmansız ya da spor ayakkabısız gelen arkadaşlarımızın vay haline. Onları dinlenme odasına çeker orada eşek sudan gelinceye kadar dayak atar. Son derece rahatlamış olarak geri döndüğünde başka bir yüzle koşmamıza son verir bize göre çekilmez dersine başlardı.
O yıllarda Süleyman Hacımirzaoğlu hem idareci hem de Beden hocasıydı.Onun için çalıştığı okul başarı demek. Başarmak için çok çalışmak gerek. Çok çalışabilmenin anahtarı ise disiplin demek.Disiplin ile dayak et tırnak..Sporda okulun ismini duyurmayı hep en birinci görev addetmiş.Kırmadığı rekorlar dereceler kazanmadığı şiltler kupalar kalmamış. Öyle ki okulda bunların hepsini sergileyebilecek yer kalmamış.
Günler aylar derken yıllar geçiyor,ben hocamızın daha dayağını yemediğim için kendimi şanslı görüyordum. Fakat nereye kadar bilmiyorum. Baksanıza bu okuldan mezun olupta onun dayağını yemeyen yokmuş. Mezun olanlara sorarmış .Benim hiç dayağımı yedin mi? Yemedim demek akıl karı değil. Yedim demeli. Peki ya ne zaman nerede nasıl? diye sorar da yalanım ortaya çıkarsa..? diye düşünceler aklıma geldikçe rahatsız oluyorum.
Bir gün derste atletizm seçmeleri var. İzmir Kiraz lı arkadaşım Ali Kaplan sınıfımızın fizik olarak iri yapılılarından. Halbuki yaşı bizden küçük yazılmış. Hocamız bunu tespit ediyor maden bulmuş gibi seviniyor.ve arkadaşımıza -'' Okulun atletizm yıldız takımına yazıyorum seni.'' diyor
Arkadaşımız Ali bir anda şaşkınlık içerisinde -Hocam ben hayatta koşamam yapamam..demesiyle hevesi kursağında kalan bizim hocanın beyninde şimşekler çakıyor. Derste gözümüzün önünde evire çevire ağzından burnundan kanlar gelesiye dövüyor. Ardından onu tek başına o halde lazarlayarak avobaya gönderiyor.
Arkadaşımız o anda belki kendini ifade edemediği bir cümle kullanmış olabilir ama bunun cezası bu kadar ağır olmamalıydı diye üzülüyorum. Yine bir akşam etütteyiz. Hacımirza nöbetçi dediler mi dersliklerde tık yok. Mümessil, -Hacımirza dolaşıyor dedi ve hepimiz sessiz ve endişeyle onu bekliyoruz. Sınıfa giriyor bazı kontroller yapıyor bir şeyler sorup sınıftan çıkacağı sırada: Arkadaşım köylüm Abdullah Bozkurt ağzından yanındaki arkadaşına bir cıg cıg..refleklsli ses kaçırıyor. Vay senmisin bunu yapan. Hocam yanlış anladınız size bir şey yapmadım demesine rağmen.Sen bu okulda dayımısın diyerek sağlı sollu aparkat tokat tekme ne varsa onada aynı sahnede aynı kareler. Bir önceki gösterinin tekrarı. Sonra doğru lavoba....
Yıllar sonra yukarıdaki şu iki dayak olayı bile ilk günkü gibi hala gözlerimin önünde. Çanakkale de yine bir gün okul futbol takımı ilk yarıyı 4-0 yenik kapıyor.Devre arasında hocamız ne söyleyip nasıl korkuttuysa ikinci yarıda çıkıp arslanlar gibi mücadele eden takımımız maçı kazanıyorlar.
İster inanın ister inanmayın ben okuldan dayağını yemeden mezun oldum. Tabi o yıllarda hocalığın yeri talebenin yeri ile şimdiki yılları karşılaştırmak hata olur. Ben istiyorumki keşke şimdi de yine o yıllardaki gibi eğitim anlayışı olsaydı. Bunu meslek hayatım boyunca anladım. Ne hocalarımın bizler üzerinde kurduğu otoriteyi öğrencilerime kurabildim. Ne de benim öğrencilik yıllarımda hocalarıma gösterdiğim saygı ve sevgiyi öğrencilerimden görebildim.
Zira eskiden sınıf geçmek zordu.Günümüzde sınıfta kalmayı zorlaştırdılar. Dayak yasak,ceza yasak,ödev yasak,azarlamak yasak,devamsızlık serbest...neticede inadına sevgi dedik işte hiç tasvip etmediğimiz sonuç günümüzdeki insan manzaralarından ortada..
Bu yazımı yazarken öncelikle zorlandığımı itiraf edeyim. Samimiyetimle söylüyorum burada amacım haklarını hiç bir zaman ödeyemeyeceğimiz öğretmenlerimi teşhir etmek değil. Onların vurduğu yerde gerçekten gül biter. Öyle olmasaydı bizler günümüzdeki birçokları gibi maalesef bir baltaya sap olamazdık. Onlar sayesinde bugün buralarda bir yerlerdeyiz.
Yıllar önce Hacımirzaoğlu hocamızın trafik kazasında öldüğü haberini duymuştum. Ancak isim benzerliği olsa gerek.Şükürler olsun bugün sağ.Demekki çok yaşayacak.Onun ve oradaki değerli hocam Rukiye Karabulut şahsında hocalarımızın hepsine bir kez daha minnet ve şükranlarımı yolluyor sağlıklar diliyor ellerinden öpüyorum.
RIDVANİ - 76 /ISPARTA
Sevdiklerinize gönderin
Yazdırın