Gökçeada Atatürk Öğretmen Lisesine tayinimi çıkardım. Hemde öyle kolay ve çabuk çıktı ki,yarım saat içinde her şey oluverdi. Uzun bir macera ve zahmetli bir uğraşıdan sonra artık “adalı” olmuştuk. Eh artık çarşıya çıkıp yemeklik bir şeyler almalıydık. Et yok,neden? Burada etinizi erken alacaksınız. Ya sebze ? Gemi geldiğinde tazesi gelir . En kötüsü de elektrikler gündüz yok .Akşam sekizde gelir gece oniki de kesilir. Eczane yok, kısaca aradığınız hiçbir şey yok. Çocuğa süt lazım. Devlet Üretme Çiftliğinin satış yerinde akşamları saat beşte sıraya gireceksin. Kuyrukta belki 150 kişi var . Herkesin elinde plastik bir kap, süt kamyonetinin gelmesini bekliyoruz. 30 ar kiloluk iki bidon süt geliyor. Bidonlar iniyor ama o ne? Bidonların biri hiç açılmadan iki tane asker tarafından götürülüyor. Bakakalıyoruz . Daha fazla dayanamadım . Yüksek sesle Abdullah a çıkıştım. Burada insanlar saatlerce kuyrukta bekleyecek, bazılarının ise süt ayaklarına gelecek. Sen neden buna izin veriyorsun? Dedim. Kulağıma eğildi “Buranın düzeni bu ,fazla ses çıkartma hiç alamazsın”Kafasınca bir hesap yaptı ve herkese 250 şer gram süt vereceğim dedi . Süt sırası beklerken arkamda doğu kökenli bir kadın 5-6 çocuğunu sıraya sokmuştu. Çocuklar anne ,anne diye seslenince Rum asıllı bir kadın doğulu kadına şöyle dedi .”Madamcım ,bu çocuklar senindir? Evet “Peki bunları tek tek mi yoksam çift çift mi doğurdun? Çift olur mu? Tek tek doğurdum deyince epeyce gülüşmüştük. O yoktu ,bu yoktu ama Gökçeada da Öğretmen lisemiz vardı. Öyle bir okuldu ki Türkiye de böyle bir okul bilmiyorum kaç yerde vardı. İçinde seçilmiş zeki ve yaşından daha olgun öğrenciler ile eski köy enstitülerinin havasının son esintilerini yaşatan öğretmenler. Ağırbaşlı,mesleğine vakıf ve genç öğretmenlere yol göstertici .öğretmenler . İsim vermeye gerek yok genç bir öğretmen arkadaş,öğretmenler odasında biraz uzunca oturmuş ve ayaklarını ikinci bir koltuğa dayamıştı. İçeriye yaşlı bir öğretmenimiz girdi ve o arkadaşa şöyle bir baktı. Genç arkadaş hiç kıpırdamadı. Yaşlı öğretmenimiz o çok sert bir biçimde uyardı hatta haşladı. Yine bir gün resim atölyelerini dolaşırken rahmetli İhsan Özmaden ile tanıştım. Resim öğretmeni ama tam bir sporcu ,futbolcu öğrencileri ile top koşturup taktikler veriyordu. Çalıştığı sınıfta bir sürü kutularda renk renk yağlıboyalar.eczalar,tozlar .şişelerde çeşitli renklerde sıvılar . kağıt hamurları ,kil çamurları ne ararsanız vardı orada . kısa bir süre sonra tayını çıktı İhsan beyin. Okulumuzun tamir işlerini yapan Ahmet Kaya şöyle demişti bana “ İhsan beyin burada olduğu zamanlarda bu okul için bir kilo ne yağlı boya nede plastik badana aldık. Hepsinin ana malzemelerini aldırır ve kendi yapardı”
Bu atmosfer ve zorluklar içerisinde çok mutlu günlerimiz oldu adada. Öğrencilerimizin hazırladığı piyesleri sadece bizler değil tüm ada halkı da zevkle izlerdi .Hatta halkın rağbetinden bize yer kalmazdı. Rollerini o kadar güzel oynarlardı ki hayretler içinde kalırdık. Öğrencimiz Rahmetli Feride Demir sessiz sedasız bir kızcağızdı ama oynadığı bir temsilde adeta şoke oldum. Feridemiz şahlanmıştı sahnede abide olmuştu. Anlatılacak o kadar çok şey var ki. Ayırmakta zorlanıyorum. Hatıralar anlatmakla bitmez ama Gökçeada nın bize kazandırdıklarını anlatmam daha doğru olur kanısındayım. Bize ailecek sabırlı olmayı öğretti , tedbirli ve hazırlıklı olmayı öğretti.. Canım sıkılıyor a karşı koymak için bir şeylerle uğraşmayı öğretti. Emekli olurken bazı arkadaşlar emekli olunca ne yapacaksın bir iş kurdun mu diyorlardı . Hiç sıkılmadım hiçte boş kalmadım,kendime hep iş yarattım ve bunu adaya borçluyum.
Daha sonra hayatıma bilgisayar girdi . Öğrencilerimle buluşuyorum. Emin olun büyük çoğunluğunu isim olarak hatırlıyorum . Bana Facebook arkadaşlığı öneren her öğrencimi listeme alıyorum. Onları, çocukları hatta torunlarıyla görmekten mutlu oluyorum. İyi mevkide olanlar olmayanlar hepsini çok seviyorum. Bu dünyadan göç eden öğrencilerimi ve öğretmen arkadaşlarımı rahmetle anıyorum.Işıklar içinde yatsınlar. Sağ olanlara da kendinize iyi bakın diyorum.Ben öyle yapıyorum. Hepinizin ayrı ayrı gözlerinizden öperim sağlıcakla kalın.
M.Faruk ÖĞÜŞ
1974-1985 yılları arası Rehber öğretmen 1985-1996 Çanakkale Rehberlik ve Araştırma Merkezi kurucusu ve emekli müdürü.
Sevdiklerinize gönderin
Yazdırın